Close Menu
  • آمریکا
  • کانادا
  • اروپا
  • استرالیا و اقیانوسیه
  • دسته‌بندی‌ها
    • مهاجرت
    • زندگی
    • کسب‌و‌کار
    • خبر
  • English
اینستاگرام Telegram
En
گیشنیز
گیشنیز
شما اینجا هستید:صفحه نخست»آمریکا»هرآنچه باید از سیستم مهاجرتی آمریکا بدانیم
آمریکا

هرآنچه باید از سیستم مهاجرتی آمریکا بدانیم

11 ژوئن 202300خواندن در 16 دقیقه
قانون مهاجرت ایالات ‎متحده بر پایه اصولی مثل اتحاد مجدد خانواده‎ها، پذیرش مهاجران با مهارت‎هایی ارزشمند برای اقتصاد ایالات متحده، حمایت از پناهندگان و ترویج تنوع (فرهنگی و غیره) ایجاد شده است. گیشنیز در این مطلب نگاهی کامل و جامع به سیستم مهاجرتی آمریکا انداخته است.

«قانون مهاجرت و ملیت» (INA) مجموعه‎ای از قوانین حاکم بر سیاست‎های مهاجرت ایالات متحده را در‎بر‎می‌گیرد. قانون مهاجرت و ملیت به ایالات متحده این امکان را می‎دهد تا بتواند سالانه، ۶۷۵۰۰۰ ویزای مهاجرت دائمی را به گروه‎های مختلف خواهان ویزا اعطا کند. قانون مهاجرت و ملیت علاوه بر اعطای این تعداد ویزا، هیچ محدودیتی را در خصوص پذیرش همسر، والدین و فرزندان زیر ۲۱ سال شهروندان آمریکایی تعیین نکرده است. رئیس‎جمهور هم در طی مشورت خود با مجلس، تعداد پناهندگانی که به طور سالانه، از طریق برنامه پذیرش پناهندگان ایالات متحده پذیرفته می‎شوند را به طور دقیق مشخص می‎کند.

هنگامی که شخصی ویزای مهاجرتی را دریافت کند و وارد ایالات متحده شود، در وضعیت اقامت دائم قانونی (LPR) قرار می‎گیرد. در بعضی از شرایط، افراد غیرشهروندی که در ایالات‎متحده هستند هم می‎توانند از طریق تکمیل فرایندی به نام «اصلاح وضعیت»، وضعیت اقامت دائم قانونی را دریافت کنند.

تقریبا همه مشاغل می‌توانند برای اقامت دائم قانونی درخواست دهند (مشاغلی که محدود به شهروندان ایالات متحده نباشد) و می‌توانند به طور دائم، در کشور بمانند، حتی اگر بیکار شوند. پس از پنج سال اقامت در ایالات متحده (یا در بعضی از شرایط به مدت سه سال)، واجد شرایط درخواست شهروندی ایالات متحده به شمار می‎آیند. درخواست شهروندی از طریق روند عادی و بدون اینکه اول در وضعیت اقامت دائم قانونی قرار بگیرید، غیرممکن است.

هر ساله، ایالات متحده به طور موقت، تعدادی غیرشهروند را می‎پذیرد. ویزاهای «غیر مهاجرتی» به همه افراد اعطا می‎شود؛ از توریست‎ها گرفته تا دانشجویان خارجی و کارگران موقتی که اجازه دارند تا سال‎ها در کشور بمانند. با اینکه بعضی از ویزاهای اشتغال- محور مشمول محدودیت‌هایی در خصوص تعداد سال‎های اقامت موقت هستند، ولی سایر ویزاهای غیر‎مهاجرتی (از جمله ویزای توریستی و دانشجویی) از این لحاظ، محدودیتی ندارند.

مهاجرت خانواده- محور

اتحاد خانواده، یک اصل مهم حاکم بر سیاست مهاجرت ایالات متحده است. سیستم مهاجرت خانواده- محور به شهروندان ایالات متحده و کسانی که اقامت دائم قانونی دارند، اجازه می‎دهد تا اعضای خانواده خود را به ایالات متحده بیاورند. مهاجران خانواده- محور تحت عنوان اعضای درجه یک خانواده شهروندان ایالات متحده یا از طریق سیستم ترجیحی خانواده پذیرفته می‎شوند.

هر ساله، تعداد نامحدودی ویزا در دسترس اعضای درجه یک شهروندان ایالات متحده قرار می‎گیرد. مهاجران احتمالی در این دسته، باید دارای معیارهای استاندارد پذیرش بوده و متقاضیان هم باید شرایط سنی و مالی مشخصی داشته باشند. اعضای درجه یک شامل افراد زیر می‌شوند:

• همسر (همسران) شهروندان ایالات‎متحده

• فرزندان کوچک و مجرد شهروندان ایالات‎متحده (زیر ۲۱ سال) و

• والدین شهروندان ایالات‎متحده (متقاضی باید حداقل ۲۱ سال سن داشته باشد تا برای اقامت والدین خود درخواست دهد.)

هر ساله، تعداد محدودی ویزا تحت سیستم اولویت خانواده در دسترس مهاجران قرار می‎گیرد. مهاجران احتمالی در سیستم ترجیحی خانواده باید دارای معیارهای استاندارد پذیرش باشند و متقاضیان هم باید شرایط سنی و مالی خاصی داشته باشند. سیستم ترجیح خانواده شامل موارد زیر می‎شود:

• فرزندان بزرگسال (متاهل و مجرد) و برادران و خواهران شهروندان ایالات متحده (متقاضی باید حداقل ۲۱ سال سن داشته باشد تا برای اقامت خواهر یا برادری خود درخواست بدهد) و

• همسران و فرزندان مجرد (کوچک و بزرگسال) در اقامت دائم قانونی.

برای اینکه تعداد کل مهاجرانی که بر اساس روابط خانوادگی وارد ایالات متحده می‌شوند، به حد تعادل برسد، مجلس سیستم پیچیده‌ای را برای محاسبه تعداد ویزای ترجیحی خانواده در هر سال ایجاد کرده است. حداکثر تعداد ویزای اختصاص داده شده در قانون برای کلیه مهاجران خانواده- محور، ۴۸۰۰۰۰ عدد است و سپس، تعداد ویزاهای صادرشده برای اعضای درجه یک در سال قبل، از تعداد افراد غریبه‌ای که در سال قبل به ایالات ‎متحده وارد شده‌اند، کسر می‎شود. هر ویزای استفاده نشده‌ای که متعلق به مهاجر ترجیحی در بخش اشتغال در سال قبل باشد، به این تعداد اضافه می‎شود تا تعداد ویزاهایی که برای توزیع از طریق سیستم ترجیحی خانواده در دسترس است، به طور دقیق مشخص شود. با این حال، طبق قانون، تعداد ویزاهای خانواده- محور که از طریق سیستم ترجیحی ارائه می‎شوند، نباید کمتر از ۲۲۶۰۰۰ باشد. بیشتراوقات، تعداد اعضای درجه یک از ۲۵۰۰۰۰ نفر هم در یک سال فراتر می‎رود و منجر به ارائه ۲۲۶۰۰۰ ویزا می‎شود. در نتیجه، تعداد کل ویزاهای خانواده- محور اغلب از ۴۸۰۰۰۰ هم فراتر می‎رود. در سال مالی ۲۰۱۹، ۶۸% از اقامت‌های دائم قانونی جدید در ایالات متحده را مهاجران خانواده- محور تشکیل می‎دادند.

برای اینکه شهروند ایالات‎متحده یا مقیم دائمی قانونی از طریق سیستم مهاجرت خانواده- محور پذیرفته شود، باید برای یکی از بستگان خود درخواست دهد، مشروعیت رابطه را ثابت کند، حداقل شرایط درآمد را داشته و سوگندنامه حمایتی که مبنی بر حمایت مالی اعضای خانواده از هنگام ورود به ایالات متحده یا تطبیق به وضعیت اقامت دائم قانونی در ایالات متحده است را هم امضا کند. البته اعضای درجه یک هم باید از شرایط پذیرش برخوردار باشد که شامل ارائه برگه معاینه پزشکی و کارت‎واکسن (از جمله واکسیناسیون کرونا)، گزارش مربوط به هرگونه مهاجرت در گذشته یا سو سابقه و همچنین، اثبات این مسئله است که از نظر امرار معاش نیازی به دولت ندارند.

همسران و فرزندانی که مهاجر اصلی را همراهی می‌کنند (و توسط شهروند ایالات متحده یا مقیمان دائم قانونی تحت دسته خانواده- محور حمایت می‌شوند)، به عنوان «مهاجر غیراصیل» شناخته می‌شوند. تعداد ویزاهای اختصاص یافته به مهاجران غیراصیل هم دارای محدودیت است و بسیاری از ویزاهای اختصاص داده شده به این دسته از مهاجران، اغلب توسط همسران و فرزندان خواهران و برادران شهروندان یا مقیمان دائمی استفاده می‎شود. به عنوان مثال، در سال مالی ۲۰۱۹، ۶۱۰۳۱ نفر در دسته «برادران و خواهران» شهروندان ایالات متحده پذیرفته شدند، اما تنها ۲۲۱۷۹ نفر از آنها، برادر یا خواهر واقعی شهروندان ایالات متحده بودند؛ بقیه آنها، همسران (۱۴۹۵۶) و فرزندان (۲۳۸۹۶) خواهر و برادران شهروندان ایالات متحده بودند.

مهاجرت استخدام- محور

ایالات ‎متحده، راه‎های مختلفی را برای مهاجران با مهارت‌های ارزشمند فراهم می‎کند تا این دسته از افراد بتوانند به صورت دائم یا موقت وارد این کشور شوند.

دسته‎بندی ویزاهای موقت:

دسته‌بندی ویزای اشتغال موقت به کارفرمایان اجازه می‌دهد تا اتباع خارجی را برای مشاغلی خاص و در دوره‌های محدود، استخدام کرده و درخواست خود را ارائه دهند. اکثر کارگران موقت باید برای کارفرمایی که برای استخدام آنها درخواست داده است، کار کنند و امکان تغییر شغل هم محدود است. بیش از ۲۰ نوع ویزا برای کارگران غیرمهاجر موقت وجود دارد؛ از جمله ویزای L-1 که مخصوص انتقالات درون شرکتی است، ویزاهای مختلف P برای ورزشکاران، هنرمندان و مجریان ماهر، ویزای R-1 برای کارگران مذهبی، انواع ویزای A برای کارمندان دیپلماتیک، ویزای O-1 برای کارگرانی با توانایی‎های فوق‌العاده و ویزاهای مختلف H هم برای کارگران بسیار ماهر و هم کارگرانی با سطح مهارت پایین‎تر در نظر گرفته شده است. دسته‌بندی ویزا از نظر شرایط پذیرش، مدت زمان، امکان به همراه آوردن افراد تحت تکفل توسط کارگران و سایر عوامل، متفاوت است. در بیشتر موارد، این کارگران در صورت انقضای وضعیت اقامت یا اتمام زمان کار، باید ایالات متحده را ترک کنند. ممکن است با توجه به نوع شغل و مدارک تحصیلی اتباع خارجی، کارفرما برای استخدام دائمی از کارگر حمایت کند. برای اینکه یک تبعه خارجی حمایت مالی شود، لازم نیست حتما برای کارفرما کار کند. با این حال، با توجه به دسته مهاجرت دائمی و دسته افراد غیرمهاجر و تبعه خارجی، ممکن است یک تبعه خارجی بتواند مراحل تبدیل شدن به مقیم دائم قانونی را طی کند و در عین حال هم به زندگی و کار خود در ایالات ‎متحده ادامه دهد.

مهاجرت دائم:

محدودیت تعداد برای مهاجران دائم و اشتغال- محور، ۱۴۰۰۰۰ نفر در سال است. این تعداد شامل مهاجران به اضافه همسران واجد شرایط و فرزندان مجرد و کوچک آنها می‎شود؛ یعنی اینکه تعداد واقعی مهاجران اشتغال- محور، کمتر از ۱۴۰۰۰۰ نفر در سال است. هر تعداد ویزای استفاده‎نشده از سال قبل هم به این تعداد اضافه می‎شود تا تعداد کل ویزاهایی که از طریق سیستم اشتغال- محور در دسترس هستند، به طور دقیق مشخص شود. سپس، تعداد کل ویزاهای موجود به پنج دسته ترجیحی تقسیم می‎شود. در بعضی از دسته‌ها، حامی ابتدا باید بازار کار ایالات متحده را تحت شرایط و ضوابط تعیین شده توسط وزارت کار مورد آزمایش و بررسی قرار دهد و قبل از اینکه اسپانسر درخواستی را به اداره شهروندی و مهاجرت ایالات متحده ارائه دهد، وزیر کار هم باید تأیید کند که متقاضی از شرایط لازم برخوردار است. در بعضی از دسته‌ها، اولین گامی که حامی باید بردارد، این است که دادخواستی را به اداره مهاجرت آمریکا ارسال کند یا حتی ممکن است خود تبعه خارجی درخواست دهد. گام نهایی هم درخواست تبعه خارجی برای ویزای مهاجرت در سفارت یا اداره کنسولی ایالات متحده در خارج از کشور یا درخواست تغییر وضعیت به اقامت دائم قانونی است؛ البته در صورتی که وضعیت شخص در ایالات متحده قانونی باشد. برای اینکه درخواست ویزای مهاجرت در اداره کنسولی مورد بررسی قرار بگیرد، نمی‌توان تا زمانی که اداره مهاجرت آمریکا درخواست مهاجرت را تأیید کند، چنین درخواستی را ثبت کرد. اصلاح وضعیت در زمان ثبت درخواست هم بستگی به این دارد که آیا شماره ویزا بلافاصله در دسترس فرد قرار می‌گیرد یا خیر.

در سال مالی ۲۰۱۹، تعداد مهاجران پذیرفته شده از طریق ترجیحات شغلی، %۱۳.۵ از کل اقامت دائم قانونی جدید در ایالات متحده را تشکیل می‎دادند.

سقف پذیرش مهاجر از هر کشور

علاوه بر محدودیت‌هایی که از نظر تعداد در دسته‌های ترجیحی برای انواع مختلفی از مهاجرت وجود دارد، قانون مهاجرت و ملیت، برای تعداد مهاجرانی که از هر کشوری می‌توانند به ایالات متحده بیایند هم محدودیتی را تعیین می‌کند. در حال حاضر، تعداد مهاجران دائمی (ترکیبی از مهاجران خانواده- محور و اشتغال- محور) که از یک کشور وارد می‎شوند، نمی‌تواند از ۷% از تعداد کل افرادی که در یک سال مالی به ایالات متحده مهاجرت می‌کنند، بیشتر باشد. این امر جهت اطمینان از این نیست که ملیت‎های خاص، حتما باید ۷% از مهاجران را تشکیل بدهند، بلکه یک نوع محدودیتی به شمار می‎آید که برای جلوگیری از تسلط هر گروه از مهاجران بر روند مهاجرت به ایالات متحده مشخص شده است.

پناهندگان

پناهندگان به دلایل مختلفی قادر به بازگشت به کشور خود نیستند؛ مثل ترس از آزار و اذیت دیدن به دلیل نژاد، عضویت در یک گروه اجتماعی خاص، عقاید سیاسی، مذهبی یا خواستگاه و منشاء ملی و به همین دلیل، ایالات‎متحده با سکونت آنها موافقت می‌کند. پناهندگان، درخواست خود را در خارج از ایالات ‎متحده و معمولا در کشوری به غیر از زادگاهشان ثبت می‎کنند. پذیرش پناهندگان به عوامل متعددی بستگی دارد؛ مثلا درجه خطری که با آن مواجه هستند، عضویت در گروهی که به طور خاصی مورد توجه ایالات متحده است (این گروه توسط رئیس‌جمهور و مجلس تعیین می‌شود) و اینکه آیا اعضای خانواده آنها در ایالات‎متحده ساکن هستند یا خیر.

هر ساله، رئیس‎جمهور با مشورت با مجلس، سقف عددی پذیرش پناهندگان را تعیین می‎کند. البته برای هر منطقه از جهان، یک سری محدودیت‎هایی از نظر تعداد در نظر گرفته می‎شود. از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱، تعداد پناهندگان پذیرفته شده در ایالات‎متحده به شدت کاهش یافته است. پس از اینکه دولت بوش، کنترل‌های امنیتی جدیدی را به اجرا درآورد، پذیرش سالانه پناهندگان به سطوح قبلی خود برگشت و تعداد پذیرش در دوره اوباما افزایش یافت. در دوره دولت ترامپ، سقف پناه‌جویان به شدت کاهش یافت و از ۱۱۰هزار نفر در سال مالی ۲۰۱۷ به ۴۵هزار نفر در سال مالی ۲۰۱۸ و سپس، ۳۰هزار نفر در سال مالی ۲۰۱۹ رسید. در سال مالی ۲۰۲۰، سقف پذیرش حداقل ۱۸هزار نفر تعیین شده بود؛ اگرچه در واقعیت، فقط ۱۱۸۱۴ نفر پذیرش شدند (کمترین تعداد پناهندگان پذیرفته شده از زمان ایجاد این سیستم در سال ۱۹۸۰). سقف پذیرش مهاجران در سال مالی ۲۰۲۱ توسط دولت ترامپ، ۱۵هزار نفر تعیین شد، اما پس از آن، توسط دولت بایدن به ۶۲۵۰۰ نفر افزایش یافت.

ویزای پناهندگی در دسترس افرادی قرار می‌گیرد که در حال حاضر، در ایالات متحده حضور دارند و بر اساس همین پنج زمینه‌ای که پناهندگان به آن تکیه می‎کنند (استخدام، خانواده و غیره) به دنبال حمایت هستند. ممکن است پناهندگان در زمانی که به دنبال پذیرش هستند یا ظرف یک سال پس از ورود به ایالات متحده، در مرز کشور (بندر محل ورود) درخواست خود را ارائه دهند. هیچ‌گونه محدودیتی در تعداد افرادی که ممکن است ویزای پناهندگی دریافت کنند، وجود ندارد؛ به این ترتیب، برای تعیین اینکه چه کسی می‌تواند پناهنده شود، هیچ‌گونه دسته‎بندی خاصی وجود ندارد. در سال مالی ۲۰۱۹، ۴۶۵۰۸ نفر تحت پناهنده پذیرفته شدند.

یک سال پس از پذیرش پناهندگان در ایالات متحده یا یک سال پس از دریافت پناهندگی، آنها واجد شرایط اقامت دائم قانونی هستند.

ویزای مهاجرت گوناگونی یا لاتاری گرین‎کارت

در سال ۱۹۹۰، «ویزای مهاجرت گوناگونی» توسط قانون مهاجرت به عنوان یک کانال اختصاصی برای انتقال مهاجران از کشورهایی با نرخ پایین مهاجرت به ایالات متحده ایجاد شده است. هر ساله، ۵۵۰۰۰ ویزا به طور شانسی و از طریق یک قرعه‌کشی کامپیوتری، به اتباع کشورهایی ارائه داده می‎شود که در پنج سال گذشته، کمتر از ۵۰۰۰۰ مهاجر به ایالات متحده فرستاده‌اند. از ۵۵هزار ویزا، حداکثر ۵هزار مورد تحت برنامه اصلاحات نیکاراگوئه و امدادرسانی آمریکای مرکزی مورد استفاده قرار می‌گیرند که در سال ۱۹۹۷، برای کمک به پناه‌جویانی ایجاد شده‎اند که قبل از تاریخی مشخص، درخواست پناهندگی داده‎اند. البته این امر منجر به محدودیت و کاهش تعداد ویزای مهاجرت گوناگونی به ۵۰هزار می‎شود. در ابتدا، این برنامه، برای حمایت از مهاجران ایرلندی در نظر گرفته شده بود (در طول سه سال اول اجرای این برنامه، حداقل ۴۰% از ویزاها منحصراً به مهاجران ایرلندی اختصاص داده شده بود). در حال حاضر، ویزاهای مهاجرت گوناگونی صورت منطقه‌ای توزیع می‎شوند و به نفع آفریقایی‌ها و ساکنان اروپای شرقی هستند.

برای اینکه متقاضیان واجد شرایط دریافت ویزای مهاجرت گوناگونی باشند، باید ساکن کشورهای واجد شرایط بوده و دارای تحصیلات در سطح دبیرستان (یا معادل آن) باشند یا اینکه در پنج سال گذشته، به مدت حداقل دو سال به حرفه‌ای مشغول بوده‎اند که حداقل به دو سال آموزش یا تجربه نیاز دارد. همسران و فرزندان مجرد و کوچک متقاضیان اصلی هم می‎توانند به عنوان مهاجر غیر اصیل وارد کشور شوند.

ممنوعیت‌های مهاجرتی که توسط دولت ترامپ به اجرا درآمده بود، عملاً ویزای مهاجرت گوناگونی را در سال ۲۰۲۰ تعطیل کرد و تقریباً ۴۳هزار نفر از برندگان لاتاری آن سال را بدون ارائه ویزا به حال خود رها کرد. آن دسته از برندگان لاتاری ۲۰۲۰ که تا پایان سال مالی، ویزای خود را دریافت نکردند، شانس مهاجرت به ایالات متحده را از دست دادند و حتی بعضی از آنها برای دریافت ویزای خود، علیه دولت فدرال شکایت مطرح کردند. اگرچه دولت بایدن هم متعاقباً ممنوعیت‎های مهاجرت را لغو کرد، اما برنامه ویزای مهاجرت گوناگونی با سرعت بسیار کمی ادامه یافت. تا پایان ژوئن ۲۰۲۱، وزارت امور خارجه، تنها ۳۰۹۴ ویزای مهاجرت گوناگونی را برای سال مالی ۲۰۲۱ صادر کرده بود. تعدادی از برندگان لاتاری در سال مالی ۲۰۲۱ شکایت‌هایی را تنظیم کرده‎اند و از وزارت امور خارجه خواسته‎اند که ویزاهای آنها را قبل از پایان سال مالی، صادر کند.

سایر کمک‎های بشردوستانه ایالات‎متحده

«وضعیت حفاظت شده موقت» (TPS) به افرادی اعطا می‌شود که در ایالات‎متحده حضور دارند، اما به دلیل فاجعه طبیعی، شرایط موقت و فوق‌العاده یا درگیری مسلحانه مداوم نمی‌توانند به کشور خود برگردند. وضعیت حفاظت شده موقت به مدت ۶، ۱۲ یا ۱۸ ماه به یک کشور اعطا می‎شود و در صورت تداوم شرایط ناامن در کشور مورد نظر، می‎توان آن را تمدید کرد. وضعیت حفاظت شده موقت لزوماً منجر به وضعیت اقامت دائم قانونی سایر وضعیت‎های مربوط به مهاجرت نمی‎شود.

«خروج اجباری معوقه» (DED) از افرادی که کشور زادگاه آنها در وضعیت بی‌ثبات و متغیری قرار دارد، در برابر اخراج و تبعید محافظت می‌کند و بنابراین، بازگشت به کشور مبدا می‎تواند برای آنها خطرناک باشد. برعکس وضعیت حفاظت شده موقت که طبق قانون، مجاز است، خروج اجباری معوقه جزو اختیارات قوه مجریه است. خروج اجباری معوقه لزوماً منجر به دریافت اقامت دائم قانونی یا اعطای سایر وضعیت‎های مربوط به مهاجرت نمی‎شود.

«اقدام معوق برای ورود به دوران کودکی» (DACA) برنامه‌ای است که در سال ۲۰۱۲ ایجاد شد و به افراد خاصی که در سنین زیر ۱۶ سال، به ایالات متحده آمده‎اند و از ۱۵ ژوئن ۲۰۰۷ به طور همیشگی در ایالات متحده اقامت داشته‎اند، این امکان را می‎دهد که به مدت حداقل ۲ سال، در این کشور اقامت داشته و به طور قانونی مشغول به کار شوند؛ البته تا زمانی که فرد سابقه کیفری قابل توجهی نداشته باشد و از دبیرستان یا دانشگاه فارغ‎التحصیل شده یا اینکه مدرکی معادل آن دریافت کرده باشد. این برنامه به واگذاری وضعیت قانونی دائمی ربطی ندارد و هر دو سال یکبار هم نیاز به تمدید دارد. در سال ۲۰۱۷، دولت ترامپ تلاش کرد به این برنامه پایان دهد، اما این اقدام در دادگاه به چالش کشیده شد. در ژوئن ۲۰۲۰، دیوان عالی حکم داد که تلاش دولت برای پایان دادن به این برنامه، غیرقانونی است. دولت ترامپ هم متعاقباً سعی کرد محدودیت‌های جدیدی را در مورد برنامه اقدام معوق برای ورود به دوران کودکی اعمال کند، اما این اقدام هم در دادگاه به چالش کشیده شد و یک قاضی فدرال در نیویورک به دولت دستور داد تا محدودیت‌های جدید اعمال شده را کنار بگذارد. یک قاضی فدرال در تگزاس هم به صورت جداگانه حکمی بر مبنای غیرقانونی بودن این برنامه صادر کرده و بر اساس آن اعلام کرد که هیچ درخواست جدید و تازه‌ای نباید پذیرفته شود. در ژانویه ۲۰۲۱، بایدن صورت‌جلسه‌ای را صادر کرد که در آن، بر روی تعهد دولت فدرال نسبت به برنامه اقدام معوق برای ورود به دوران کودکی تاکید کرد و متعهد به ارائه درخواست تجدید‎نظر برای حکم تگزاس شد.

«آزادی مشروط بشردوستانه» به افراد خاصی اجازه ورود به ایالات متحده را می‎دهد؛ حتی اگر این افراد با تعریف پناهنده مطابقتی نداشته باشند و از طریق سایر کانال‎ها واجد شرایط مهاجرت نباشند. ممکن است این دسته از افراد به دلایل فوری بشردوستانه یا منافع عمومی قابل ملاحظه، به طور موقت در ایالات‎متحده پذیرفته شوند.

شهروندی ایالات‎متحده

برای اینکه شما از طریق اخذ تابعیت، واجد شرایط دریافت شهروندی ایالات‎متحده باشید، باید حداقل به مدت پنج سال در وضعیت اقامت دائم قانونی قرار داشته باشید (یا در صورتی که گرین‎کارت را از طریق همسر شهروند آمریکایی یا از طریق خشونت علیه زنان دریافت کرده باشید، ۳ سال کافی است). البته استثنائات دیگری هم وجود دارد؛ از جمله اعضای ارتش ایالات‌متحده که در زمان جنگ یا خصومت‎های اعلام شده خدمت‎رسانی می‎کنند. متقاضیان شهروندی ایالات‎متحده باید حداقل ۱۸ سال سن داشته باشند، به طور مستمر در کشور اقامت داشته، از خصوصیات و ویژگی‎های خوبی برخوردار بوده، امتحانات انگلیسی، تاریخ و مدنی را با موفقیت گذرانده و در کنار ارائه سایر مدارک مورد نیاز، هزینه مربوط به درخواست را هم بپردازند.

آمریکا استخدام ایالات متحده لاتاری مهاجرت ویزا ویزا دائم ویزا موقت پاسپورت
اشتراک گذاری. فیس‌بوک توئیتر پینترست لینکداین ایمیل Telegram واتساپ
مقاله قبلیمنع خرید ملک برای برخی افراد خارجی در کانادا در پی افزایش قیمت‌ها
مقاله بعدی ارتباط بین استرس و ابتلا به سرطان

مطالب مشابه

کانادا ۱۳ بازی را در مسابقات جام جهانی فوتبال ۲۰۲۶ میزبان خواهد کرد

تیلور سوئیفت برای چهارمین بار برنده آلبوم سال گِرمی شد

جشن Montréal En Lumière این ماه در مونترال برگزار می‌شود

افزودن دیدگاه

پاسخ دهید Cancel Reply

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.

آخرین مطالب

کانادا ۱۳ بازی را در مسابقات جام جهانی فوتبال ۲۰۲۶ میزبان خواهد کرد

6 فوریه 202421 بازدیدها

تیلور سوئیفت برای چهارمین بار برنده آلبوم سال گِرمی شد

6 فوریه 202414 بازدیدها

نرخ باروری در کانادا به کمترین حد خود رسید

6 فوریه 202419 بازدیدها
همراه گیشنیز باشید
  • Facebook
  • Twitter
  • Instagram
  • Telegram
[geshniz_currency count=5]
اینستاگرام Telegram
  • گیشنیز

    • درباره ما
    • تماس با ما
    • قوانین و مقررات
    • حریم شخصی
  • کسب و کار

    • ثبت‌نام در گیشنیز
    • پنل صاحبان کسب و کار
  • انتخاب زبان

  • کلیه حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به گروه ویکیفا می‌باشد.
    گیشنیز

    copyright 2025 Gishniz

    Type above and press Enter to search. Press Esc to cancel.