تجزیه و تحلیل ژنوم‌های اروپایی و آسیایی در طول ۴۰۰۰۰ سال گذشته نشان می‌دهد که چه زمانی و چطور تبادل ژنتیکی بین انسان خردمند و نزدیک‌ترین عموزاده‌های ما، انسان نئاندرتالنسیس، اتفاق داده و ردپای ژنتیکی نئاندرتال‌ها چطور در نسل‌های بعد انسان خردمند وارد شده است.
نئاندرتال‌ها یک گونه منقرض شده از هومینین هستند که تا حدود ۴۰۰۰۰ سال پیش در اروپا و آسیا زندگی می‌کردند. بقایای نئاندرتال‌ها برای اولین بار در یک معدن آلمانی در سال ۱۸۵۶ پیدا شد. استخوان‌های آنها شبیه به انسانی با ابروهای درشت و سینه بشکه‌ای بود.
نئاندرتال‌ها کاملاً نابود نشده‌اند. آنها با انسان خردمند آمیخته شدند. DNA دندان‌های نئاندرتال و انسان‌های امروز، تعاملات باستانی این دو انسان‌نما را نشان می‌دهد.
یک تیم از محققان، ۴۴۶۴ ژنوم اوراسیای باستانی و مدرن را مطالعه کرده و ارتباط ژنوم‌ها را بر اساس منشاء جغرافیایی و سن مدلسازی کردند.
تحقیقات آنها نشان داد که کشاورزان آناتولی و شام، با اجداد کمتر نئاندرتال جفت‌گیری کردند و باعث کاهش اجداد نئاندرتال در جمعیت‌های اروپایی شدند.
بنابراین متوجه می‌شویم که اجداد نئاندرتال‌ها در جمعیت‌های شرق آسیا در مقایسه با جمعیت‌های اروپای غربی بیشتر بوده‌اند.
استخوان‌های نئاندرتال تا شرق کوه‌های آلتای در آسیای مرکزی پیدا شده‌اند، اما بیشتر بقایای آنها در غرب اوراسیا است. استخوان‌های جزیره جرسی نشان می‌دهد که انسان‌های مدرن اولیه و نئاندرتال‌ها هیبرید شده‌اند.
ژنوم‌های بررسی شده ۴۰۰۰۰ سال جوان‌تر از منبع DNA باستانی آلن در دانشکده پزشکی هاروارد، نشان دادند که چطور DNA نئاندرتال در ژنوم انسان پس از ناپدید شدن این گونه از فسیل‌ها، حل شده است.
سطح کلی اجداد نئاندرتال‌ها حدود ۲٪، اما در شرق آسیا از ۸٪ تا ۲۴٪ بیشتر است.
تمرکز این مقاله بر روی جمعیت‌های اوراسیا است، اما گروهی دیگر از محققان دریافتند که جمعیت‌های آفریقایی مدرن، مقداری DNA نئاندرتال دارند که با فرض قبلی که آفریقایی‌ها، این قاره را ترک کرده، تولید مثل کرده و به آفریقا برنگشته‌اند، در تضاد است.
بیشتر تاریخ تبادل ژنتیکی بین گونه‌های ما و نزدیک‌ترین عموزاده‌هایمان، با تحلیل‌های مدل سازی شده‌تر و یافته‌های دیرینه انتروپولوژیکی بهتر مشخص می‌شود.